About

Schilder Wim Van der Celen werkt aan een oeuvre dat zich niet laat inbinden in een rechtlijnig stilistisch keurslijf. Laverend tussen abstract en figuratief, concreet en ontastbaar manipuleert en onderzoekt hij referentiële mogelijkheden van het schilderij op doek en steevast zoekt hij naar verschillende manieren voor het aangaan van een connectie met de kijker. In zijn verschillende schilderijenreeksen richt hij zich tot het observeren van de observatie en hij toont zich een meester van de geannoteerde waarneming. In het bijzonder heeft hij een belangstelling voor de gewichtsloosheid van het virtuele beeld waarin hij een analogie ziet met de zwevende verftoets die betekenis draagt.

Het schilderen lijkt voor Van der Celen in de eerste plaats een evenwichtsoefening tussen het geven en het achterhouden van tekens, en tussen een notie van duidelijkheid en mystificatie. De schijnbare eenvoud van de abstracties is altijd misleidend en daagt de toeschouwer uit tot het revalueren van zijn ervaring. Onze blik geraakt in de war en verzeilt in een schilderkundige constructie die ver van de werkelijkheid verwijderd is. Van der Celen wijst op het illusoire karakter van schilderkunstige ruimte en markeert zo de waarde, maar tevens de beperking van een schilderij. Het is slechts een constructie van de werkelijkheid. Ook in zijn portretten wordt onze aandacht gevestigd op de ondoordringbaarheid van het gegeven beeld.

Door het overbodige te weren en het beeld voortdurend bij te stellen, komt hij tot enigmatische ‘beeldcompressies’: gelaagde beelden met een opgedreven aantrekkingskracht. Het effect hiervan vergelijkt hij met de agressieve aandachtsschreeuw van bijvoorbeeld electronische beeldschermen en touchscreens. Terugkerende motieven zijn licht, nabeelden, kleur, lijn, vlak en ruimte. In zijn recentste werken zien we een voorkeur voor blauwtinten, paars, matzwart en wit: kleuren die enigszins doen denken aan het fotonegatief of het nabeeld, twee fenomenen die zich manifesteren in de complementaire kleur van het “voorbeeld”. Hij speelt in deze nieuwe werken vaak met reflecterende tegenover zeer matte verfsoorten, een manier om de toeschouwer eraan te herinneren dat het werk maar tot stand komt in het hoofd van de kijker. Dit aspect maakt een fotografische reproductie van sommige van zijn werken haast onmogelijk. Die onvolkomenheden van waarnemen en schilderen, verleiden deze kunstenaar om een beeld te construeren. De steevaste dubbelzinnigheid die inherent lijkt aan het ambigue medium schilderkunst, vertaalt zich ook in de titels van de schilderijen waarin Van der Celen vaak speelt met tautologieën, woorden met meerdere betekenissen of afkortingen. Taal wordt hier dus een onderdeel van het schilderij. Van der Celen bekwaamt zich in technieken die de grens van schilderkunstige mogelijkheden aftasten en focust zo juist op de vitaliteit eigen aan het medium schilderkunst. In de selectie van werken op papier krijgen we in heldere fragmenten een idee van de uitgebreide databank van geverfde snapshots en bedenkingen die de kunstenaar produceert en waar hij vaak uit put.

Wim Van der Celen stelde eerder o.a. tentoon bij Freemen Gallery (NL), De Filatuur en Lamart Offspace.